Πώς να κρατήσεις τη Λεωφόρο (μισο)άδεια

Μετά από πολύ καιρό αποφάσισα να ποστάρω σχετικά με κάτι το οποίο δεν άπτεται αγωνιστικών θεμάτων. Άλλωστε, σε ότι αφορά το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ έχω πάνω-κάτω καλυφθεί από τα σχόλιά σας. Επιγραμματικά θα πω ότι η εικόνα μας ήταν ψιλο-χοντρο-χάλια, χωρίς να σημαίνει ότι δεν προσμένω κάτι καλύτερο στο μέλλον.

Γράφω -αγανακτισμένος ακόμα- έχοντας από πρώτο χέρι βιώσει την αλλοπρόσαλλη διαδικασία διάθεσης και πώλησης εισιτηρίων, που όπως γνωρίζετε, προϋποθέτει εγγραφή στο ticketclub. Αποφάσισα να πάω γήπεδο μετά από καιρό, μαζί με ένα φίλο που δεν είναι καν Παναθηναϊκός. Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν αναγκασμένος να παραχωρήσει ΟΛΑ του τα προσωπικά δεδομένα σε μια Ανώνυμη Εταιρία (και όχι σε μια κρατική αρχή όπως προβλέπει το Σύνταγμα) για να παρακολουθήσει -ίσως για μία και μοναδική φορά- τον αγώνα μιας ομάδας της οποία δεν υποστηρίζει καν.

Η εγγραφή στο εν λόγω club (μέσω internet, fax και τηλεφώνου) ήταν από μόνη της ένα project που μου έφαγε τη μισή Παρασκευή, παρότι ήμουν ιδιαίτερα απασχολημένος στη δουλειά. Δεν μπορεί κάποιος να συμπληρώσει και να στείλει την αίτηση online, παρά μόνο να κατεβάσει τη δήλωση, να την εκτυπώσει, να τη συμπληρώσει και να τη στείλει με fax. Κατόπιν, όπως τηλεφωνικά μου διευκρίνησαν, πρέπει να περιμένει κανα δύωρο και να ξανατηλεφωνήσει για τα εισιτήρια μέχρι να έχει βγει ο κωδικός μέλους του. Έτσι και έκανα, μόνο που όταν πήρα τηλέφωνο το fax μου είχε παραπέσει και αναγκάστηκα να επαναλάβω τη διαδικασία. Προς τιμήν τους με πήραν αυτοί στο κινητό για τα περαιτέρω. Η κοπέλα μού έδωσε κάποιες συμβουλές επιλογής της θύρας, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν γνωρίζει ακριβώς τις θέσεις. (Αποτέλεσμα αυτού, οι θέσεις 1 και δύο στη θύρα 6, στο πέταλο, να έχουν οπτική εικόνα του μισού μόνο γηπέδου !!!!, αφού τα διαχωριστικά κιγκλιδώματα της Θύρας έκρυβαν το ένα τέρμα και το μισό αγωνιστικό χώρο στα δεξιά όπως κάθεσαι.)

Αυτό λοιπόν ήταν το προϊόν που αγόρασα από τη διοίκηση της ΠΑΕ, χωρίς να το γνωρίζω εκ των προτέρων ασφαλώς. Δεν τελειώνει το θέμα όμως εκεί. Μέχρι να αντικρύσω την προνομιακή μου θέση μεσολάβησε ένας μικρός Γολγοθάς, μιάμισι ώρα ταλαιπωρίας, καθότι έπρεπε να παραλάβω το προπληρωμένο μέσω κάρτας εισιτήριό μου πριν την έναρξη του αγώνα. Και πού το πρόβλημα, θα αναρωτηθεί ο αδαής καταναλωτής, ο οποίος έχει ακολουθήσει πλείστες φορές την απλή διαδικασία για να πάει σινεμά στο Village, στο Odeon κλπ. Εμ, εδώ είναι ΠΑΕ Παναθηναϊκός, και οι διαδικασίες ξεκινούν εκεί που τελειώνει η λογική: Τα εκδοτήρια του γηπέδου σταματούν στις 3 η ώρα ( με τον αγώνα να ξεκινά 7) για λόγους ασφαλείας. Πάσο. Από τις τρεις και μετά λειτουργεί το εκδοτήριο στο ξεν. Ζαφόλια, όπως είχα ενημερωθεί. Μπορούσα να επιλέξω εγώ το πού θα πάω. Πολύ ωραία.

6 παρά βρισκόμασταν στο Ζαφόλια, για να αντικρύσουμε μέγα πλήθος να περιμένει πίσω από κλειστές πόρτες, οι οποίες άνοιγαν ανά τρίλεπτο και ένας αγενής πορτιέρης ούρλιαζε τα επώνυμα δύο τριών ατόμων, τα οποία και προχωρούσαν μέσα. Οι υπόλοιποι απλά διαγκωνίζονταν με αδημονία, κάποιοι μουρμούριζαν, κάποιοι διαμαρτύροναν και κάποιοι συμπλήρωναν αιτήσεις για την ticketclub πάνω στην πλάτη του μπροστινού τους. Ναι, σωστά καταλάβατε: Το 90% των συγκεντρωμένων γραφόντουσαν εκείνη τη στιγμή μέλη, έδιναν μέσα τις αιτήσεις και μετά περίμεναν να ακούσουν το όνομά τους για να περάσουν μέσα για εισιτήριο. Δεν μπορεί, είπα στο φίλο μου. Εμείς είμαστε μέλη, έχουμε πληρώσει, είμαστε σε άλλη κατηγορία. Αμ δε. Εκεί και μεις, εν μέσω του ανυπόμονου όχλου, περιμέναμε να μπούμε μέσα, φωνάζοντας (μαζί με καμιά δεκαριά άλλους) ότι απλά θέλουμε να παραλάβουμε το ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ εισιτήριό μας.

- Να περιμένεις, η μόνιμη επωδός του αγενέστατου πορτιέρο, λες και μιλούσε στο συντρόφι του από τη Θ 13. Μετά από πολλά, άρχισαν να βάζουν ανά 5 και εμάς με τα προπληρωμένα εισιτήρια. Στο μίζερο μικρό καμαράκι όπου 3 υπολογιστές ήταν στη διάθεση των υπό εγγραφή μελών και ένας στη διάθεση των μελών. .. Περιμέναμε τουλάχιστο μισή ώρα, υπομένοντας την αγενή συμπεριφορά των -εξουθενωμένων η αλήθεια είναι- υπαλλήλων. Τελικά το μαγικό -προσωποποιημένο- χαρτάκι εκτυπώθηκε, με το ονοματεπώνυμο και τον αριθμό ταυτότητας επάνω. Χαρούμενος που γίναμε Αγγλία, κίνησα βιαστικά για το γήπεδο, μια και έμενε ένα τέταρτο για να αρχίσει το ματς. Δεν μπορώ να πω ότι δεν λυπήθηκα τον κάθε ατυχή οπαδό που αγνόησε το γεγονός ότι το ματς μεταδιδόταν τηλεοπτικά και αποφάσισε να πάει να δει Πανάθα. Τελικά η έναρξη -ίσως και το ημίχρονο- θα τον βρήκε εκεί, στην είσοδο της μίζερης κάμαρας του Ζαφόλια, κάθιδρο, εξοργισμένο και συφιλιασμένο που δεν έμεινε σπίτι να το δει και να πιει και μια μπυρίτσα από τον καναπέ του. Είμαι δε σίγουρος -έτσι θα έκανα και γω- ότι πολλοί θα προτίμησαν τελικά τη θαλπωρή του σπιτιού ή την άνεση της διπλανής καφετέριας και θα λάκισαν λίγο πριν αρχίσει η αναμέτρηση.

Και τους καταλαβαίνω. Και δεν τους αδικώ. Και σιχτίρισα την ώρα και τη στιγμή που ακούμπησα τα ευρά μου, που αφιέρωσα τόσο χρόνο από τη ζωή μου για να βλέπω το κιγκλίδωμα της Θ5 και ολίγο από γκαζόν... Ευτυχώς που η θύρα ήταν μισοάδεια και μετακινηθήκαμε όλοι πιο πάνω για να βλέπουμε. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, προσευχήθηκα με το φίλο μου να μην πετάξει κανείς στο Βύντρα κανένα αντικείμενο από τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ θέση και τραβάνε εμάς σε καμιά αστυνομία, επειδή-θεωρητικά- εκεί ήταν το κάθισμά μας. Ποτέ δεν ξέρεις, ειδικά τώρα που γίναμε Αγγλία....