Πρώτος στο χωριό

Τρίτη τριάρα φέτος (Σταντάρ, Γαλατά, Ατλέτικο) στα 4 σοβαρά ευρωπαϊκά ματς που παίξαμε στο γήπεδο μας. Στο τέταρτο (Ρόμα) φάγαμε 2, όσα είχαμε φάει δηλαδή πέρσι στα 3 σοβαρά ευρωπαϊκά ματς που είχαμε παίξει (Ίντερ, Βέρντερ, Βιγιαρεάλ).

Είμαι ο τελευταίος που θα αθωώσει τον Γκαλίνοβιτς, αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτός. Έχουμε ξεχάσει εντελώς πώς πρέπει να παίζουμε στο γήπεδό μας και όλοι μα όλοι κάνουν πάρτι μαζί μας. Κι αν στα εκτός έδρας παιχνίδια με τις ίδιες ομάδες τα πράγματα δεν είχαν πάει πολύ έως πάρα πολύ καλύτερα, τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε μόνο για την καταφανέστατη ανεπάρκεια των αμυντικών μας ποδοσφαιριστών ή για την εξίσου καταφανή απροθυμία ή ανικανότητα μαρκαρίσματος των επιθετικογενών μας ποδοσφαιριστών (του Νίνη χθες προεξάρχοντος), θα μπορούσαμε ακόμη και να αναρωτηθούμε πως δυο χιλιοτραγουδισμένα αμυντικά χαφ σαν τον Ζιλμπέρτο και τον Σιμάο έχουν επιτρέψει τόσες μα τόσες φάσεις για γκολ. Αλλά το γεγονός των πολύ έως πάρα πολύ καλύτερων αποτελεσμάτων εκτός έδρας δείχνει ότι το βασικό πρόβλημα της ομάδας με τις καλές ευρωπαϊκές ομάδες είναι ότι αδυνατεί να προσπαθήσει να κάνει παιχνίδι χωρίς να μπάσει από όλες τις μπάντες. Κι αν στην Ελλάδα την αδυναμία να επιτεθείς εντός έδρας χωρίς να εκτίθεσαι την πληρώνεις λιγότερο, αλλά πάντως την πληρώνεις (από την Καβάλα και τον Εργοτέλη και τον Πανσερραϊκό κλπ), στην Ευρώπη την πληρώνεις πάρα πολύ ακριβά.

Επίσης, μακάρι να πάρουμε το κωλοπρωτάθλημα φέτος, να μας φύγει η σύφιλη για ΝΑ ΜΗΝ ξανακούσουμε ΠΟΤΕ το «ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ».

Οι μεγάλες ομάδες είναι αυτές που ΔΕΝ βάζουν πρώτους και δεύτερους στόχους, όπως οι μεγάλες ομάδες είναι αυτές που δεν χάνουν 10 βαθμούς σε 5 παιχνίδια, με αποτέλεσμα να κάνουν το + 10 από τον ΠΑΟΚ + 2 και στη συνέχεια να αρχίσουν να φιλολογούν για το ότι δεν γίνονται όλα μαζί και να αντιμετωπίζεται η Ευρώπη σαν αναγκαίο κακό.

Και οκ, με τον Λεβαδειακό πανηγύριζα έντονα στο 1-0, αλλά ήταν ένας πανηγυρισμός χτικιάρικος, ένας πανηγυρισμός που σήμαινε ότι γλιτώσαμε αυτή την Κυριακή την απαξίωση και την ξεφτίλα. ενώ ο πανηγυρισμός με τη Ρόμα ήταν κάτι διαφορετικό, ένα συναίσθημα διαφορετικής τάξης, ένα συναίσθημα που επειδή είναι έτσι φτιαγμένη αυτή η ομάδα θα επανέρχεται και θα επανέρχεται και τα επόμενα χρόνια, για αυτό καλό είναι να μην το αποδιώχνουμε, να μην το αντιμετωπίζουμε με αμηχανία έως απροθυμία, επειδή «πρώτος στόχος είναι το πρωτάθλημα», πρώτος στόχος είναι το χωριό μας, ο αντιπαθητικός συνάδελφος που μας έχει κάτσει στο σβέρκο 15 χρόνια, ο Κώστας Νικολακόπουλος και ο Πουρουπουπού.

Ας βγούμε πρώτοι στο χωριό μας φέτος και από του χρόνου πρώτος στόχος να είναι όλα, όλα όσα μπορούμε να κυνηγήσουμε με το μάξιμουμ των δυνάμεών μας και των δυνατοτήτων μας. Κι ας μην τα πετύχουμε.