Αντί σιωπής. Μια έκκληση

Κοιτάχτε... Μετά τα χθεσινά, λίγο νόημα έχουν οι πολλές οπαδικές κουβέντες.

Είμαι βέβαιος ότι το "δημογραφικό προφίλ" (που λένε και οι έρευνες) των συμμετεχόντων στο παρόν μπλογκ, είναι διαφορετικό από εκείνο όλων αυτών που θα μπορούσαν να έχουν συμμετάσχει στα χθεσινά. Πλην όμως, στην περίπτωση που κάποιος που έχει πάρει πολύ κακές στραβές (ή ξέρει κάποιον που έχει πάρει πολύ κακές στραβές) μας διαβάζει, έχω να πω τα εξής.

Επειδή γνωρίζω ότι σε πολύν κόσμο που είναι άμεσα μπλεγμένος με όλα αυτά, πέρα από το σοκ, πέρα από την θλίψη (ιδιαίτερα όσων ξέρανε το παλικάρι), σιγοβράζει αν δεν έχει ήδη ξεχειλίσει η διάθεση για "εκδίκηση". Επειδή ένας νεκρός από αυτές τις μαλακίες είναι ήδη κάτι το αδιανόητο. Επειδή η αδρεναλίνη είναι μακράν το πιο σκληρό διεγερτικό. Επειδή τέλος πάντων αυτό ή θα κοπεί νωρίς ή θα εξελιχθεί σε ανοιχτό πόλεμο.

Ένα έχω να σας πω, "απέξω" από όλα αυτά και με αρκετή ηλικιακή απόσταση:

Άστε το.

Μανάδες θα κλαίνε, οι φυλακές θα γεμίζουν και κανένας μαλάκας πρόεδρος δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί για κανέναν σας. Κανένας δεν θα ενδιαφερθεί για κανέναν σας εκτός από εκείνους που θα εκμεταλλευτούν τoν θάνατο, τον τραυματισμό ή την φυλάκισή σας για δικούς τους σκοπούς. Κανένας παναθηναϊκός, ολυμπιακός, αεκτζής, κανένας, δεν θα "καταλάβει" τίποτα. Γιατί δεν θα υπάρχει τίποτα για να "καταλάβει". Ένα γαμημένο παιχνίδι εις βάρος σας είναι.

Άσ' το. Δεν υπάρχει εκδίκηση. Υπάρχει κι άλλος θάνατος που παραμονεύει.

ΥΓ: πολύ καλό ποστ από τον jesus