Eκείνο που θα καταλάβουμε μόνο όταν γεράσουμε, είναι ότι ενώ είναι αντικειμενικά δύσκολο να ζεις μέσα σε μια δωδεκαετία και βάλε, στην οποία οι πίκρες οι δικές σου και οι χαρές του αντιπάλου σου είναι ο κανόνας, τελικά τα παιχνίδια που δημιουργούν αναμνήσεις και ιστορία είναι δικά μας.
Γερνώντας θα έχουμε να θυμόμαστε ότι κάναμε στην Ευρώπη αυτό κι εκείνο και το άλλο και το παράλλο. Αυτά μένουν και όχι αν κερδίζεις τον Πανιώνιο και την Ξάνθη, την Ξάνθη και τον Πανιώνιο.
Γερνώντας οι άλλοι θα έχουν να θυμούνται ότι το 96 κέρδισαν τον Πανιώνιο και την Ξάνθη, το 2002 την Ξάνθη και τον Πανιώνιο, το 2009 τον Πανιώνιο και την Ξάνθη.
Εγώ, όσο κι αν πικραίνομαι να χάνω δώδεκα χρόνια από την Ξάνθη και τον Πανιώνιο, προτιμώ μεγαλώνοντας να έχω να θυμάμαι τον Άγιαξ και την Γιουβέντους, την Μπαρτσελόνα και την Άρσεναλ.
Και για να πω κάτι βαρύ -κι όσο κι αν υπάρχει το ελαφρυντικό της δωδεκαετούς πίκρας- όποιος αν είχε να επιλέξει από τα δύο θα προτιμούσε την κυριαρχία στην Ελλάδα από την υπερηφάνια στην Ευρώπη, μάλλον λάθος ομάδα είναι και ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξει και να πάει με τους ψυχωτικούς.
Τι στεναχώρια ήταν αυτή...στέναξε η ψυχούλα μου. Όχι για τον Θρύλο....για τον φουκαριάρη τον Καρμοίρη. Καλά ρε παιδιά....το μεγαλείο του Θρύλου δεν σας νοιάζει, η πορεία στην Ευρώπη διόλου, ο πύρινος λαός του απόρθητου κάστρου....ούτε! Αυτόν το κακόμοιρο τον Καρμοίρη δεν το λυπάστε? Βαλάντωσε το παλικάρι. Δέκα πέναλτι, πενήντα φάουλ και εκατό κλασικές ευκαιρίες ανακάλυψε προς έκπληξη όλων των μη εχόντων προβλήματα όρασης. Πέρναγε το κέντρο η μπάλα και πνιγόταν ο συμπαθής Δημοσθένης. Ούτε οι ορδές των Ούνων να ξεχύνονταν τέτοιον πανικό. Βέβαια δεν είναι θέμα οπαδικής προτίμησης, ούτε καν έμμισθης κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας. Είναι θέμα άκρατου εθνικισμού, είναι θέμα εθνικής υπερηφάνειας. Ελληνική ομάς έπαιζε με γαλλική. Είναι δυνατόν να χάσουμε από τους φλώρους? Λογικό λοιπόν το υπέρμετρο πάθος και η εθελούσια τύφλωση του περιγράφοντος. Όσο σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα με έναν Κασναφέρη, έναν Ποντίκη, έναν Δημητρόπουλο, άντε έναν Χαραλαμπίδη βρε αδερφέ....μαραζώνω. Ακυρώθηκε γκολ του Θρύλου ως οφσάϊντ? Είναι ποτέ δυνατόν? Είναι δυνατόν να σωριάζονται σαν μαρουλόφυλλα οι παίκτες και ο διαιτητής να λέει παίζεται? Είναι έντιμο να έχει σπάσει ρεκόρ κατάδυσης ο Ντιόγο και αυτός ο αλήτης να μην συγκινείται? Δεν είναι ειδεχθές να πέφτει ως άλλος Γουίλλιαμ Νταφόε στο Πλατούν ο υπεραιωνόβιος Τζόλε και να μην έχουμε φάουλ, αποβολή και τριετή απαγόρευση εισόδου στα γήπεδα για τον αμυντικό? Που ξανακούστηκε οι διεκδικήσεις να μην εξ’ ορισμού φάουλ υπέρ των πρωταθλητόκαρδων? Και σε τελική ανάλυση βλέπεις πως δεν μπορούν τα παλικάρια. Εντάξει δίνεις ένα Παπουτσέλιο πέναλτι…χάθηκε να δώσεις 10-20 φάουλ περιμετρικά της μεγάλης περιοχής και να κόψεις ετσιθελικά τις μισές τουλάχιστον επιθέσεις των Γάλλων? Και κυρίως….είναι δυνατόν να βγάζεις τόσο απροβλημάτιστα, τόσο ξεδιάντροπα κυνικά την κίτρινη κάρτα στον Αβραάμ? Στον Αβραάμ ξαναλέω…που και μόνο σαν όνομα έχει κάτι το θείο, κάτι το σεβάσμιο, κάτι το ιερό. Όμως το καλύτερο όλων ήταν η αφοπλιστική ερώτηση στον υπέρμαχο του fair play…τον τιτανομεγιστοτεράστιο Αλέκο Αλεξανδρή. Ναι αυτόν που κεραυνοβολήθηκε στην Καβάλα. Τον άνθρωπο που δεν έπεφτε να κερδίσει πέναλτι μόνο και μόνο γιατί είχε προλάβει να το κάνει ο έτερος Καλύμνιος Γιαννακόπουλος. Ρωτά λοιπόν ο Έλλην Λάρυ Κινγκ…Αλέκο θυμάσαι άλλο τέτοιο αποτέλεσμα στην καριέρα σου? Και απαντά ο κινητός ορός της αλήθειας…ΟΧΙ. Λόγια σταράτα που κόβουν σαν ξυράφι. Μάλιστα κύριοι….ο άνθρωπος που παίζει την προπαίδεια του 3,4 και 5 στα δάχτυλα δεν θυμόταν τίποτα. Απορώ πως δεν μήνυσε τον Καρμοίρη για συκοφαντική δυσφήμιση. Βέβαια ίσως εννοούσε πως είναι συνηθισμένος σε 4άρες και πάνω και δεν έχει συγκρατήσει τις τιμητικές 3άρες που έτρωγε επί σειρά ετών στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Ούτε τις διαστημικές εμφανίσεις σε Τρονχάιμ, Μαδρίτη, Μάντσεστερ και άλλους τόπους μαρτυρίου. Μετά την συγκινητική επίδειξη γαυροφρονημάτων του Δημοσθένη, τρόμος επικρατεί στις τάξεις των αδέκαστων σκαπανέων της δημοσιογραφίας. Φήμες θέλουν τον Πουρουπουπού να βγαίνει στην επόμενη Αθλητική Κυριακή με την φανέλα του έφηβου ως αρσενική Πετρούλα και να τελειώνει οn camera υπό των παροτρύνσεων του Κατσαρού. Ο δε Γαυρομπαρίνι έχει ήδη υποβάλει αίτηση αλλαγής στοιχείων και καταχώρησής του στα μητρώα με το παραπάνω επίθετο. Ο Βερνίκος είναι σε βαθιά περισυλλογή καθώς δεν μπορεί να χωνέψει πως χάθηκε τέτοια ευκαιρία να διατρανώσει τα φιλολιμανίσια του αισθήματα, μιλώντας για τρομακτικό passing game Ντομί και Αβραάμ. Ο δε νέος Διακογιάννης που μετέδωσε τον τελευταίο αγώνα με τον Άρη-πάντα για την Νέα Ερυθρόλευκη Τηλεόραση-χαμογελά χαιρέκακα καθώς ο ίδιος ούτε οφσάϊντ στον Τοροσίδη θα έβλεπε, ενώ θα αυτομαστιγωνόταν σε δημόσια θέα απαιτώντας την άμεση απόλυση του σκηνοθέτη σε περίπτωση που έβγαινε ριπλέϊ που αποδείκνυε πως ο Πάτσα έπεσε μόλις ένα μέτρο έξω από την περιοχή. Τα πάντα-όλα παίζουν όταν πρόκειται για τον Θρύλο κύριοι. Και που θα πάει…κάποτε θα το καταλάβουν και αυτοί οι αγαθιάρηδες οι ξένοι. Ναι αυτοί οι τιποτένιοι που έχουν σαν πρότυπο κάτι αστείους τύπου Κολίνα και Φρισκ. Ρε δέκα σαν αυτούς ήθελε ο Τσαγκαράκης. Το μόνο που απομένει είναι να πάρει τηλέφωνο τον Ευαγγελάτο ο Βαλβέρδε και να ζητά να βγεί στο τηλέφωνο ο Ντομί που χαντάκωσε πρόωρα και άδοξα τον Θρυλέοντα.
Υποκύπτοντας στην φυσική μου τάση να επισημαίνω τις όποιες αρετές των παραγνωρισμένων και λοιδωρημένων, φιλότιμων όμως, ανθρώπων και με κίνδυνο να προκαλέσω την μήνι κάποιων εκ των παλιών "σκαπανέων" του blog που είχαν κάνει σημαία τους την "αποβυντροποίηση" της ομάδας,δηλώνω οτι χάρηκα διπλά για τη χθεσινή εμφάνιση του Λουκά.Ενός παίκτη που ενώ είχε αποδεχθεί οτι η μόνη περίπτωση να συνταχθεί το όνομά του με επευφημίες των πράσινων οπαδών θα ήταν η ανακοίνωση της αποχώρησης του, ποτέ δεν έπαψε να προσπαθεί, να δίνει το μέγιστο δυνατό των περιορισμένων δυνατοτήτων του,ποτέ δεν έπαψε να δουλεύει σκληρά... Που βλέποντας ίσως πριν λίγες μέρες τον 19χρονο συνονόματό του, νικητή του X factor, να βλαστήμησε τον Θείο του εκείνο που του έκανε δώρο στην παιδική ηλικία μια μπάλα αντί για μια κιθάρα και καθόρισε έτσι πιθανώς, το επαγγελματικό του μέλλον. Που περισσότερο κι απ τις ίδιες του τις αδυναμίες πλήρωσε την εμμονή ενός συστήματος αυτάρεσκης εξουσίας που έχοντας πάρει διαζύγιο απ την απτή πραγματικότητα βάφτιζε τον καθέναν καταπώς βόλευε τις επικοικωνιακές του ανάγκες:κάπως έτσι ο στόπερ του Πανηλειακού Λουκάς Βύντρα βαφτίστηκε "ο νέος Γιούρκας" (μια κι ο παλιός θα κόστιζε ακριβά για να παραμείνει και πουλήθηκε βιαστικά πριν την έναρξη του ιστορικού Euro 2004) αναλαμβάνοντας έναν "ρόλο" που δεν είχε τις δυνατότητες να φέρει εις πέρας.Και χρειάστηκε να περάσουν δεν ξέρω πόσοι επαγγελματίες προπονητές,που ανάμεσα σε αυτά που έβλεπαν τα μάτια τους και αυτά που τους έλεγανσυν το πενιχρό μπάτζετ που έθεταν στην διάθεσή τους,επέλεγαν να διαιωνίζουν την δοξασία οτι, ο ανίκανος να σεντράρει σωστά Λουκάς, είναι γεννημένος δεξί μπακ,για να βρεθεί επιτέλους ένας αληθινός προπονητής να τον λυτρώσει απ το μαρτύριο του κακού casting,βάζοντας τον σε μια θέση όπου μπορούσε να αξιοποιήσει τα προσόντα του δίχως να εκτίθεται πολύ απ τις -διαπιστωμένες πια-αδυναμίες του. Και ο λοιδωρημένος Λουκάς, παρά τις αποδοκιμασίες 'φταίει ,δεν φταίει" και παρά τις αρκετές γκέλες του,ικανές να κλονίσουν την αυτοπεποίθηση πολύ καλύτερων παικτών,συνέχισε να δουλεύει σκληρά,βελτίωσε θεαματικά την αυτοσυγκέντρωσή του,βρήκε τα πατήματά του και με έναν ποιοτικά καλύτερο παρτενέρ (Βαβζίνιακ) ευτύχησε να συνδυάσει την εξαιρετική προσωπική του απόδοση με 2 καθοριστικά για το ματς γκόλ,επίδοση τόσο σπάνια,όσο ίσως και σημαδιακή,κερδίζοντας επιτέλους το δικό του Γκράαλ, τις επευφημίες 30.000, έκπληκτων με τους εαυτούς τους,Παναθηναικών! Well done,Lucas!
Eκείνο που θα καταλάβουμε μόνο όταν γεράσουμε, είναι ότι ενώ είναι αντικειμενικά δύσκολο να ζεις μέσα σε μια δωδεκαετία και βάλε, στην οποία οι πίκρες οι δικές σου και οι χαρές του αντιπάλου σου είναι ο κανόνας, τελικά τα παιχνίδια που δημιουργούν αναμνήσεις και ιστορία είναι δικά μας.
