Αιρετικά αλλά ψύχραιμα...

Να ξεκινήσω λέγοντας οτι αντίθετα με τους περισσότερους θεωρώ ότι η ηττοπαθής και άνευρη εμφάνιση δεν είναι καθόλου άσχετη με την τρομοκρατία που προηγήθηκε:
2 ώρες εγκλωβισμού μέσα στο πούλμαν αναμφίβολα έφεραν εκνευρισμό και ίσως,φόβο,ως προς τι θα συναντούσαν παρακάτω.Τα 40 καπνογόνα που υποδέχθηκαν τον Τζόρβα χωρίς ο διαιτητής να αποσύρει τις ομάδες απ τον αγωνιστικό χώρο εμπέδωσαν την πεποίθηση της ζούγκλας,ενώ τα πανίσχυρα λέιζερ δεν σχολιάστηκαν ούτε μια φορά απ τον σχολιαστή της Κρατικής τηλεόρασης που πληρώνεται-ας μην το ξεχνά-απ'όλους μας,ποσο μάλλον δεν έγιναν θέμα απ τον Κάκο.'Οταν δε κι ο Τζόρβας του έδειξε τα σημαδια απ το αεροβόλο και οι Πατέρας-Αντωνίου δεν απέσυραν την ομάδα απ το γήπεδο,ουσιαστικά ο κύβος είχε ριφθεί...
Νομίζει κανείς οτι ο Μήτρογλου θα βρισκόταν σε τέτοιο οίστρο αν δεν φορούσε τα κόκκινα στο συγκεκριμένο γήπεδο ή οτι ο Γκαλίτσιος θα έπαιζε σαν Ρομπ.Κάρλος σ'ενα γήπεδο-εκκλησία?
Να απο τι θρέφεται η "καρδιά του πρωταθλητή"...

Αδυνατώ να αντιληφθώ σε τι εξυπηρετούσαν οι κορώνες ολόκληρης της βδομάδας εφόσον δεν ήταν ψυχολογικά και νομικά έτοιμος να προασπίσει την ομάδα,εν ανάγκη αρνούμενος να παίξει τον ρόλο του σάκου του μποξ που του είχαν προδιαγράψει.Η σθεναρή στάση του Καζάζη με τις "πλάτες" του Θανάση στον περσινό τελικό κυπέλου βόλευ στην Πάτρα έπρεπε να είναι οδηγός!
Περιμένω να δω την εκθεση του παρατηρητή καθώς και την τοποθέτηση των 3 Εισαγγελέων που παρίσταντο στο γήπεδο.Άσχετα με τα του Οίκου μας,δε βλέπω κανέναν λόγο να μην καταγγελθεί ο αγώνας στην Ουέφα,εφόσον γνωρίζουμε την λογική των εγχώριων οργάνων,όχι για να πάρουμε πίσω αυτά που χάσαμε στον αγωνιστικό χώρο,αλλά για να τελειώνουμε επιτέλους με την σιωπηρή αποδοχή της ερυθρής τρομοκρατίας ως κάτι απολύτως φυσικό κι αναμενόμενο που κατευνάζεται μόνο με την άνευ όρων παραχώρηση της επιζητούμενης νίκης.
Μπορεί κανείς να φανταστεί τον Χόχο και τον Σάββα να ρουφάνε το δάχτυλό τους αν τέτοια είχαν συμβεί στο ΟΑΚΑ ή την Λεωφόρο?Προς τι η σιγή και τα πυρά μόνο προς τα έσω?

Which brings us στα δικά μας βέβαια,τα έχουμε πει απ την εποχή που φοράγαμε καθημερινά μαγιώ:
η τραγική ανασφάλεια στην άμυνα,ανασφάλεια που,υπνωτιστικά δρώντας,μασκαρεύεται στα "εύκολα" παιχνίδια με την υποχρεωτική παρουσία 2 αμυντικών χαφ(στερώντας βέβαια εναν πιο δημιουργικό παίκτη),για να γίνει εμφατικά μοιραία κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε έναν ποιοτικό ή έστω ψυχωμένο(όπως χτες) αντίπαλο,
σε συνδυασμό
με την έλλειψη πλάνου οργανωμένης ανάπτυξης με τις παραλλαγές του,που κι αυτό κρυβόταν ως τώρα απ τις ατομικές εμπνεύσεις και στιγμές,μαζί με τις χτυπητές ελλείψεις που παρουσιάζουν βασικά στελέχη της ομάδας(οι τεχνικές αδυναμιες Σάλπι-Σισέ και ο σταδιακός εφησυχασμός του Λέτο σε ανούσιες τρίπλες μακριά απ την αντίπαλη περιοχή)ναρκοθετούν ότι καλό χτίζει η ομάδα όσο δεν πιέζεται ιδιαίτερα.
Χτες,στο παιχνίδι crash test τόσο για τον ίδιον,όσο και για την ομάδα, προστέθηκε
κι ένας Τεν Κάτε βγαλμένος απ τους χειρότερους περσινούς εφιάλτες μας:μ'ενα προβλέψιμο "Ρεχαγκελικό" σενάριο στο μυαλό(το 0-0 ως το 50-60') και καμία πρόβλεψη για Plan B εάν αυτό στράβωνε,και μια ανορθόδοξη 11άδα-σύνηθες φαινόμενο όσων πασχίζουν να αποδείξουν είτε την μοναδική προπονητική τους ευφυία είτε οτι η προπονητική είναι ανώτερα Μαθηματικά-στέρησε απ την ομάδα του την ευκαιρία να παγώσει το κολασμένο γήπεδο με μια εμφατική κυριαρχία εντός αγωνιστικού χώρου.
Οτι ήταν εφικτό αυτό φάνηκε περίτρανα απ το 15΄ ως το 45΄έστω και δίχως πραγματικά πλάγια χαφ και δημιουργικό παικτη στο κέντρο.
Κι είναι πραγματικά κρίμα ένας προπονητής με τέτοιες παραστάσεις και περγαμηνές,που έχει τύχει πρωτόγνωρης στήριξης,να αδικεί έτσι τον εαυτό του και την ομάδα...
Εύχομαι όμως αντί της εσωστρέφειας,η χθεσινή άνευ όρων παράδοση να πεισμώσει τόσο τους παίκτες όσο και τους μετόχους,και οι μεν πρώτοι να μην ξαναφήσουν βαθμό να πάει χαμένος,οι δε δεύτεροι να σταματήσουν να κρύβονται πίσω απ το δάχτυλό τους (και τον... προπονητή)και να φέρουν επιτέλους 1-2 αληθινά Hummer για την άμυνα,άσχετα από "μαύρες τρύπες" και ελλειματα στα..κοινόχρηστα.Στο κάτω-κάτω μιλάμε για 4 απ τα μεγαλύτερα οικονομικά μεγέθη στην Ελλάδα που δεν έχουν πρόβλημα να διαθέσουν από 1,5 μύριο έκαστος για να μην συνδέουν τ΄'ονομά τους με ξεφτίλες σαν την χθεσινή.Τους αφήνουν οι διαφορετικές ατζένες τους?ή θα αφήσουν κι αυτό το πρωτάθλημα στον Κόκκαλη των Γκαλίτσιου,Μήτρογλου,Ζαιρί,Φεταφτζίδη κλπ..

Η αβάσταχτη ελαφρότητα

Βάσει του παράγοντα «απόδοση» θα μπορούσαμε να την έχουμε πατήσει σε ένα - δυο άλλα ματς, την πατήσαμε χθες που δεν άξιζε να την πατήσουμε.

Βάσει του παράγοντα «διατησία» την πατήσαμε χθες αδίκως, αλλά υπάρχει και το ματς με τον Άρη που ευνοηθήκαμε αδίκως.

Κι όπως ο γάβρος κέρδιζε τον ΠΑΟΚ και τη Σταντάρ στις καθυστερήσεις, έτσι ισοφαρίστηκε στις καθυστερήσεις με Ηρακλή και ΠΑΣ, κι όπως ευνοήθηκε με ΑΕΚ έτσι αδικήθηκε με τον Ηρακλή.

Η ρέντα στην μπάλα θα είναι μια έτσι μια αλλιώς, ενώ και η διαιτησία υπό νορμάλ συνθήκες (και στο περασμένο πρωτάθλημα, όπως και στην συντριπτική πλειοψηφία των τελευταίων ετών oι συνθήκες κάθε άλλο παρά τέτοιες ήταν) μια θα σε αδικήσει μια θα σε ευνοήσει.

Υπό νορμάλ συνθήκες δηλαδή σε ένα πρωτάθλημα 30 αγωνιστικών η τύχη και η διαιτησία δεν μπορούν να κάνουν ουσιώδη διαφορά.

Ουσιώδη διαφορά μπορεί να κάνει ο τρόπος που παίζουν οι δυο ομάδες.

Αλλά ο τρόπος δεν αρκεί. Πιο σημαδιακή φάση του χθεσινού ματς θεωρώ την φάση του Ρουκάβινα, επειδή έδειξε τι έκανε ο Παναθηναϊκός πέρσι και τι, αντίθετα, δεν κάνει φέτος: σύμφωνοι, όλα τα γκολ χάνονται κι όλα μπαίνουν λέει το κλισέ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Κατσουράνης όποτε βρέθηκε φέτος σε θέση βολής το έβαλε, ενώ πέρσι ευκαιρίες σαν του Ρουκάβινα χάναμε και ξαναχάναμε και ξαναχάναμε.

Δηλαδή, όπως ορθώς κατά τη γνώμη μου, οι συγκλονιστικές εμφανίσεις του Μάντζιου στο τσάμπιονς λιγκ μπήκαν στη ζυγαριά και δεν κρίθηκαν σημαντικότερες από τα ελάχιστα γκολ του στα περασμένα πρωταθλήματα, έτσι, καλό θα είναι να βλέπουμε ποιοί έχουν την αυτοσυγκέντρωση και την αποφασιστικότητα να σπρώχνουν την μπάλα στα δίχτυα ή ποιοί δρουν με επιπολαιότητα και ελαφρότητα.

Δεν εννοώ ότι ο Ρουκάβινα δεν κάνει, εννοώ ότι καλό είναι να μην περάσει στο ντούκου η συγκεκριμένη ευκαιρία, καλό είναι να μην καταλήξουμε πάλι στο τέλος βαυκαλιζόμενοι πως κάνουμε ευκαιρίες αλλά τις χάνουμε.

Και εννοείται ότι αν ο Ολυμπιακός χάσει στο Άλκμααρ θα είναι διπλά πιο επικίνδυνος την Κυριακή, εννοείται ότι όσους περισσότερους τραυματίες έχει ή όσο περισσότερο φοβισμένη ψυχολογία, τόσο περισσότερο απειλητικός θα είναι την Κυριακή.

Αν η Ιστορία μας έχει δείξει κάτι, είναι ότι εκείνοι όταν βρίσκονται με την πλάτη στον τείχο παίζουν κι ότι εμείς όταν πάμε να τους αντιμετωπίσουμε με έπαρση στο τέλος κλαίμε.

Αρκεί το παριζάκι τους να είναι Υφαντής...

Αυτοεκπληρούμενη Εμπάθεια

Eκεί που σταματάει η λογική αρχίζει η ελληνική αθλητικογραφία. Ούτε θυμάμαι πόσες αγωνιστικές τώρα διαβάζουμε κι ακούμε ότι αν συνεχίσει να παίζει έτσι ο Παναθηναϊκός θα την κάνει τη γκέλα του.

Αν κάτι είναι εντός εισαγωγικών αφύσικο έως τώρα, είναι ακριβώς το εννέα νίκες και μία ισοπαλία σε δέκα παιχνίδια.

Ακριβώς επειδή το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ, όπου σχεδόν πάντα κερδίζει ο καλύτερος, οι ήττες και οι ισοπαλίες σε ένα πρωτάθλημα είναι το μόνο λογικό, το μόνο αναμενόμενο.

Κι όμως, όταν κάποια στιγμή έρθει το άσχημο αποτέλεσμα, όλοι όσοι λυσσομανάνε τόσο καιρό (αλλά η ομάδα δεν τους κάνει τη χάρη να σκοντάψει) θα εμφανιστούν δικαιωμένοι: «Είδατε που το λέγαμε;».

Λένε ότι στις μεγάλες ομάδες οι παίκτες και οι προπονητές πρέπει να μάθουν να αντέχουν στην πίεση.

Στον Παναθηναϊκό αυτό που πρέπει να μάθουν να αντέχουν δεν λέγεται πίεση. Θα λεγόταν παράνοια, αν δεν ήταν σε μεγάλο βαθμό μεθοδευμένο και αν σε μεγάλο βαθμό δεν είχε το χαρακτήρα βεντέτας με τον Τεν Κάτε.